Een halfje wit graag
Januari 2003:
We hebben Diamond opgehaald bij onze fokker. Zijn eerste autorit naar onze woonplaats is hem goed afgegaan: schijnbaar zijn mijn zweetvoeten rustgevend want hij heeft de helft van de rit liggen slapen aan mijn voeten. Aangekomen in onze woonplaats staat het ontvangstcomité al klaar: de buurvrouw roept “Wat een schatje”. Na even nadenken heb ik door dat ze het tegen Diamond heeft en niet tegen mij.
We laten Diamond kennismaken met ons huis: meneer scharrelt rond door de kamer en de tuin en laat alles op zich inwerken. De periode van zindelijk maken breekt aan, wat kan een jonge reu plassen! Al snel zijn we door onze voorraad oude kranten heen en wordt de krantenjongen gevraagd om de overgebleven kranten bij ons te bezorgen. De brievenbus heeft in die tijd overuren gedraaid. We hebben allebei vakantie, geen overbodige luxe met zo’n jonge pup. We zijn de hele dag in de weer om Diamond het nodige te leren: niet happen naar de poes, het konijn zijn lange oren laten zitten, niet opspringen naar bezoek en ga zo maar door.
Ook aan de overige socialisatie wordt gedacht: we nemen hem mee naar de brink van ons dorp waar hij kennis maakt met trekkers, brommers en winkelkarretjes. De bakker heeft een grote glazen pui waar hij prompt de eerste keer tegenaan loopt. Samen met de winkelbediende zit ik vervolgens op m’n knieën in de winkel om Diamond over de drempel te krijgen. Verontwaardigde blikken van klanten totaal negerend krijgen we hem uiteindelijk binnen. Wat je al niet doet voor een halfje wit …….
Diamond heeft een gloeiende hekel aan water, hij gaat steevast met een grote boog om een klein plasje water heen. “Daar moet verandering in komen” denk ik. Als echte Schotse herder (met de nadruk op Schotse) moet hij toch tegen water kunnen vind ik. Gelukkig is het winter dus aan regen om in te oefenen geen gebrek. Op naar het modderige bos! Helaas hebben wij geen vierwiel aangedreven auto dus op een parkeerplek
vlakbij het bos worden baasje en Diamond uitgeladen.
Het stroomt van de regen maar dat komt goed uit. Met Diamond aan de riem loop ik het bos in. Ik heb geluk: het is één-en-al water en modder.
Al spelend probeer ik hem door de plassen te krijgen. “Je blijft toch niet wit” zeg ik tegen hem. Dat een collie een hoog IQ heeft blijkt maar weer eens uit het feit dat hij de baas feilloos begrijpt. Hij kijkt mij aan met een blik van “ik smerig dan jij ook smerig”. Vervolgens rent hij dwars door de modder, de baas achter zich aan slepend. We besluiten er een feest van te maken: er worden stokken en ballen in plassen gegooid en Diamond is in één klap zijn waterangst kwijt. Na enige tijd gaan we terug naar huis alwaar Anita denkt dat zwarte piet (met hond) al gearriveerd is.
Anita gaat met Diamond naar puppycursus, samen met o.a. nog een collie wordt er hard gewerkt aan volgen, af, zit en gebit tonen. Opmerkzaam is het dat beide collies enorm naar elkaar toe trekken. Niet verwonderlijk omdat ze enige tijd als pup bij elkaar in hetzelfde nest hebben gezeten. Onder het mom van “samen trainen is pas fijn” wordt er in weer en wind geoefend en veel gekletst. De bazinnen van beide honden mogen zelfs niet meer naast elkaar staan van de instuctrice omdat er teveel gekletst wordt.
Natuurlijk moet er ook thuis geoefend worden. Ook ik word hierin betrokken: ik speel voor pion, instructeur (streng doch rechtvaardig) en ballenjongen. Op 10 mei 2003 is het examen. Enigszins nerveus betreden bazin en hond het veld. Zal Diamond het geoefende correct in praktijk brengen? Na het gezamenlijke gedeelte is Diamond als laatste aan de beurt voor het individuele programma. Alle examenonderdelen verlopen goed. Na lang wachten komt uiteindelijk het verlossende woord: geslaagd! Op naar de A gevorderden cursus.
Zomer 2003:
Tijd voor een maand vakantie: we hebben besloten om samen met Diamond naar Denemarken op vakantie te gaan. De auto wordt volgeladen met zakken voer, piepbeest, ballen, slaapkleed, riem, lange lijn en etensbak. Er is nog een klein plekje over voor een klein koffertje met spullen van de baas en bazin.
We maken veel wandelingen door het mooie Denemarken. Diamond geniet volop van het feit dat wij elke dag bij hem zijn (andersom trouwens ook). Een blue merle collie zie je niet veel in Denemarken, regelmatig worden we door hondenliefhebbers staande gehouden en worden er ervaringen uitgewisseld. De ene keer in het Engels en de andere keer met handen en voeten in het Deens.
Diamond is helemaal over zijn waterangst heen; hij vindt het prachtig als wij de bal in het water gooien. Al proestend zwemt hij er naar toe om vervolgens met een blik van “dit kan ik ook al” met de bal terug te zwemmen naar de kant. Dit spelletje kan hij tijden volhouden. Als echte kameraden van Diamond besluiten we beide om ook het water in te gaan om zodoende met z’n drieën te kunnen spelen. Dat loopt echter anders af dan wij hadden gedacht.
Op het moment dat wij tot onze nek in het (toch wel koude) water staan besluit Diamond om terug te zwemmen naar de kant en ons vanaf het strand tijden lang te begluren. En wij vanuit het water maar roepen: “Diamond koekje?” De enige die hier echter op reageren zijn de plaatselijke kwallen. U begrijpt wel dat wij de rest van de vakantie meer door de bossen hebben gewandeld dan over het strand.
November 2003:
We leggen Diamond de vraag voor of hij er een kameraadje bij wil. Aangezien we geen antwoord van hem krijgen geven we zelf maar het antwoord: Ja.
De poes en het konijn zijn in de loop van de tijd “dogproof” geworden. Ons huis en de tuin zijn groot genoeg voor twee honden dus besluiten we wederom het puppytijdperk in te gaan. Deze keer wordt het een dark sable reu.
In deel 3: zal Diamond de pup accepteren? Hoe reageren de buurvrouw en de bakker?