Help, een pup!
Nadat Flame, onze dark sable collie, in januari 2017 op bijna 13 jarige leeftijd was overleden werd het stil in ons huis. Té stil. Geen dagelijkse wandelingen meer, geen hondenrituelen meer, niet meer dagelijks stofzuigen. We konden niet aan de stilte om ons heen wennen en besloten onze fokker te bellen. Die had op dat moment een nest van 8 pups. Alle pups waren echter al verkocht dus werden we op een wachtlijst geplaatst. Tot onze verbazing werden we een week later gebeld dat een koper zich terug had getrokken. Of we nog steeds interesse hadden in een pup? Die vraag was snel beantwoord: ja!
14 April 2017
We zitten op de bank bij onze fokker. Ze hebben het prima voor elkaar: we krijgen een dik boekwerk mee met daarin opvoedtips, informatie over de ouders van onze pup, informatie over titer bepalingen, voedingsadvies en nog veel meer.
Ook staat een doos vol met puppyspeeltjes, brokken en vlees voor de eerstkomende periode voor ons klaar. Onze blue merle pup hebben we de naam Senja gegeven. De naam Senja is afkomstig van een eiland in de provincie Troms in Noorwegen, ons favoriete vakantieland.
We nemen afscheid van elkaar en zetten Senja in de auto. We hebben een lange rit naar het noorden van het land voor de boeg. Het gaat goed, na 1½ uur rijden komen we aan bij ons huis. Dat Senja een ondernemende pup is blijkt al snel: de tuin wordt uitgebreid verkend, onze konijnen zijn zeer interessant, de koeien in de weide achter ons huis worden begroet en (gelukkig voor ons) wordt ons huis goedgekeurd door hem.
Opvoeden
En dan start een fase in ons leven die behoorlijk intensief is: het opvoeden van een pup. Als echte dorpelingen besluiten we te beginnen met het socialiseren op de brink van ons dorp. Op de brink is altijd iets te doen dus wat willen we nog meer? Helaas pakt het voor ons anders uit dan gedacht. De mensen die er lopen hebben totaal geen interesse in onze mooie kerel. Iedereen heeft schijnbaar haast, zo schiet socialiseren niet op. Gelukkig zit het verzorgingshuis dichtbij, dan daar maar naar toe. En daar is het raak: Senja windt het personeel om zijn poot, de ohh’s en ahh’s zijn niet van de lucht. Ook de bewoners vinden het prachtig, de halve recreatiezaal loopt leeg nadat ze ons zien binnenkomen. Behendig manoeuvreert Senja zich tussen de rollators, looprekken en scootmobielen door, een in de haast gedaan plasje wordt voor lief genomen. Uiteindelijk valt hij voor de voeten van een bewoner in slaap. Daar hebben we de eerstkomende uren geen omkijken meer naar.
We hebben ons opgegeven voor een puppycursus en willen daar goed voor de dag komen dus wordt er thuis druk geoefend. Ik speel voor pion, instructeur (streng doch rechtvaardig) en ballenjongen. Het oefenen gaat goed hoewel Senja soms meer oog heeft voor de mussen (‘waarom vliegen die beesten weg als ik eraan kom?’) en de narcissen dan voor ons. Senja oefent uit zichzelf het commando ‘vast’ met de opvliegende meikevers die hij als snack tussendoor ziet. Om te voorkomen dat de postbezorger niet meer bij ons durft te komen wordt de buurvrouw gevraagd om in de rol van postbode te kruipen. We willen graag dat Senja rustig bij de voordeur blijft zitten als er iemand aankomt maar op het moment dat Senja de geur van lekkere hondenkoekjes in de zak van de buurvrouw in zijn neus heeft stormt hij op haar af. Die oefening moeten we dus vaker gaan doen ……
Dat Senja ook graag mee mag helpen met tuinieren komen we op een gegeven moment tot ontdekking. We hebben een moestuin met daarin aardbeiplanten. Als we het aantal aardbeiplanten in de moestuin zien verminderen en juist zien vermeerderen in de border trekken we de conclusie dat er iets niet klopt. Eerst verdenken we loslopende konijnen rondom ons huis maar al snel gaat de verdenking naar Senja. Het blijkt dat hij er een sport van maakt om de aardbeiplanten keurig één voor één te verhuizen van de moestuin naar de border. We zetten ze weer terug op hun oorspronkelijke plaats maar dat is helaas van korte duur. Als we even later terugkomen is de moestuin weer leeg. De baas wordt vervolgens aan het werk gezet met palen en gaas om de moestuin te beschermen tegen een al te enthousiaste pup.
Als bouwvakker misstaat Senja ook niet. Wat onze vorige collies nooit hebben gedaan doet hij wel:
’s nachts horen we een knagend geluid vanuit de ruimte waar hij zit. Eerst besteden we er geen aandacht aan maar het knagen wordt luider. We wonen in een oud huis dus denken eerst aan houtworm
maar het klinkt toch anders. We gaan op onderzoek uit en ontdekken dat Senja een voorkeur heeft voor kozijnen. En dan het liefst kozijnen die strak in de verf zitten. We struinen internet af op zoek naar een middel die we op het kozijn kunnen smeren. We vinden uiteindelijk een middeltje hiervoor en brengen het aan op het kozijn. Helaas werkt het maar voor korte duur, de volgende nacht horen we weer geknaag. De dag daarna spuiten we 2 keer zoveel op het kozijn met een nieuwsgierige Senja naast ons. Tot op heden gaat het goed, de aanhouder wint.
Naast typisch puppygedrag maken we ook veel leuke momenten mee met onze kleine viervoeter. Korte boswandelingen zijn het einde, iedere boom (en dat zijn er veel in ons bos) wordt besnuffeld. Er wordt gesleept met takken, er worden verstop spelletjes gedaan met de baas en bazin en al die vreemde
bosgeluiden zijn zeer interessant. Loslopen gaat prima: hij houdt ons goed in de gaten wat uiteraard beloond wordt met hondenkoekjes. Senja is een leergierige hond: wat we leren op de puppycursus wordt in het bos in de praktijk geoefend: zit, volg, voet, kom voor. Senja vind het allemaal prachtig om te doen. Al moet ik af-en-toe een oefening voordoen voordat hij het snapt. Als ik de oefening ‘af’ voordoe door languit op de bosgrond te gaan liggen levert dat verbaasde blikken op van wandelaars. Ze kijken nog verbaasder als ik languit lig met Senja keurig languit liggend naast mij. Wat je al niet doet om je pup op te voeden ….